Το Αριστερό Βήμα και οι επικριτές του

Αγαπητοί σύντροφοι,
Με έκπληξη παρακολουθούμε διάφορες αντιδράσεις που φτάνουν τα όρια των άδικων επιθέσεων τις τελευταίες μέρες κατά του Αριστερού Βήματος με αφορμή τη διοργάνωση διεθνούς συνδιάσκεψης για την κρίση και την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), συνδιάσκεψη στην οποία το Αριστερό Βήμα κλήθηκε και αποδέχθηκε να συμμετάσχει στο πλαίσιο και μόνο που το αφορά.

Από την πλευρά μας ως ενεργά συμμετεχόντων στη συγκρότηση του Αριστερού Βήματος, θεωρούμε ότι είναι πολιτικά επιζήμιο, όχι όμως και ανεξήγητο, το ότι οι επιθέσεις αυτές αφορμώνται από μια προκατειλημμένη και απολύτως δογματική αντίληψη για το διάλογο και την κοινή δράση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς. Αρχικά, ορισμένοι βιάστηκαν να διαβάλουν την πρωτοβουλία μας ως δορυφοροποίηση αγωνιστών και διανοουμένων της Αριστεράς γύρω από συγκεκριμένο κόμμα, ρεύμα ή παράγοντες του αριστερού χώρου. Όταν η πορεία των πραγμάτων κατέστησε απολύτως σαφές και στους πλέον κακόπιστους ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, επινοήθηκαν τα περί «ενότητας μόνο πάνω στο πρόβλημα» (λες και η ανατροπή του μνημονίου, σύγκρουση με το ΔΝΤ και την ΟΝΕ και η διαγραφή του χρέους είναι ένα μεμονωμένο «προβληματάκι»), αγνοώντας ότι το περιεχόμενο της έκκλησής μας οριοθετεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που μπορεί να στηρίξει την κοινή δράση προς όφελος των ζωντανών δυνάμεων κοινωνικής αντίστασης και ανατροπής. Άλλωστε, και ρεύματα ή παράγοντες που στάθηκαν επικριτικά απέναντι στην αν προσπάθειά μας προχώρησαν από τη δική τους πλευρά σε διακηρύξεις πρωτοβουλιών κοινής δράσης της Αριστεράς (αν και όχι με απολύτως σαφές περιεχόμενο και μορφές), γνωρίζοντας άριστα τις σοβαρότατες πολιτικές και στρατηγικές διαφορές, ιδιαίτερα για ζητήματα όπως η στάση έναντι της Ε.Ε και το ευρώ.Το ερώτημα που καλόπιστα τίθεται είναι αν οι αιτιάσεις για το Αριστερό Βήμα και τις πρωτοβουλίες του απορρέουν όντως από διαφορές ουσίας ή εκφράζουν απλώς αντανακλαστική αντίδραση σε οτιδήποτε «δεν ελέγχουμε» οργανωτικά-εν τέλει, την παμπάλαια αρρώστεια της μικρής ιδιοκτησίας, που τόσο έχει κοστίζει και εξακολουθεί να κοστίζει στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα.

Η όποια θητεία μας στο αριστερό κίνημα μας έχει διδάξει ότι η επίκληση της σχέσης τακτικής και στρατηγικής ή απορρέει πράγματι από τις αρχές της διαλεκτικής ή αποτελεί πρόσχημα σεχταριστικών αντιλήψεων που καθηλώνουν το κίνημα στην αδράνεια και στον πρακτικισμό ανάγοντας την πολιτική σε συντεχνιακή υπόθεση. Εν προκειμένω οι όποιες αιτιάσεις περί «ρεφορμισμού» του Αριστερού Βήματος παραβλέπουν εκτός των άλλων το γεγονός ότι ο διάλογος δεν είναι παραλλαγές ενός μονολόγου –πόσο μάλλο αν αυτός ατεκμηρίωτα διεκδικεί το αλάθητο της άποψής του- αλλά προϋποθέτει αμοιβαιότητα και αναγνώριση του δικαιώματος μιας διαφορετικής άποψης, εφόσον η κοινωνικοπολιτική του βάση είναι τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και προωθεί την πάλη του εργατικού και γενικότερα λαϊκού κινήματος για την ανατροπή των μέτρων, διαδικασία στην οποία εντάσσεται και συμμετέχει και το Αριστερό Βήμα.

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί το οποιοδήποτε συγκυριακό συμφέρον ή η οποιαδήποτε εσωτερική μικροπολιτική διαμάχη και σκοπιμότητα να οδηγεί σε συμπεράσματα που είναι τελείως έξω τόσο από τις προθέσεις όσο και από τη γενικότερη κοινωνικοπολιτική και ιδεολογική μας στάση.

Εν πάσει περιπτώσει, οι σύντροφοι που βιάστηκαν να υιοθετήσουν στάση κάθετης αντίθεσης σε οτιδήποτε επιχειρεί το Αριστερό Βήμα καλούνται να σταθμίσουν κατά πόσο δικαιολογείται πολιτικά και ηθικά η αποξένωση από ένα ευρύ σύνολο αριστερών αγωνιστών, συνδικαλιστών, διανουμένων, καλλιτεχνών και ανεξάρτητων αριστερών με γνήσια διάθεση κονωνικής προσφοράς. Από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για το διάλογο και την κοινή δράση όλων των αριστερών δυνάμεων, με την ενθάρρυνση που μας δίνει η ανταπόκριση χιλιάδων ανθρώπων σ’αυτή την πρωτοβουλία και με την αίσθηση ότι στην ιστορική συγκυρία που ζούμε δεν περισσεύει κανείς. Το Αριστερό Βήμα θα είναι πάντα ανοιχτό και για τους επικριτές του. Άλλωστε, η ιστορία πολλών ενωτικών εγχειρημάτων στο χώρο της Αριστεράς έχει διδάξει ότι οι χθεσινοί επικριτές γίνονται, κάποτε, οι αυριανοί αμύντορες.

Συντροφικά

Γιώργος Μανιάτης
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Αλέξανδρος Χρύσης